مهتو

دیشب دلم می خواست با یک نفر حرف بزنم اما کسی نبود. خواستم بنویسم و احساسات و درونیاتم را ابراز کنم حتی در حد یک نوشته کوتاه در توییتر اما نمی توانستم. کلمات درست کنار هم قرار نمی گرفتند. نوشتن برایم سخت بود. همین باعث شد به خیلی قبل تر برگردم و این "نتوانستن" را در انجام کارهای دیگر، در گذشته به یاد بیاورم. مثلا به این فکر کردم که مدت هاست بیکارم و می توانستم در این مدت، کار مورد علاقه ام یعنی سفالگری را انجام بدهم اما فقط روزها را هدر دادم. بیشترین دلیلش موانع ذهنی ام بود و اینکه بهانه تراشی می کردم که هیچ فرم خلاقانه و یا ایده ی خوبی به ذهنم نمی رسد که برای ساختنش دست به کار شوم. حال آن که با گل هر چیزی را می شود ساخت. باید کمی آزادانه تر فکر می کردم. اما ذهن سخت گیر و کمال طلب من مانع آزادی ام شده است. 

امروز خودم را مجبور کردم به نوشتن. خیلی وقت است که تسلیم احساسات ویران کننده شده ام؛ اجازه دادم که جولان بدهند. فکر می کنم از اواسط فروردین ماه تماما تسلیم شدم. تسلیم حس رخوت، درماندگی و بیهودگی و نمی دانم شاید هم افسردگی. از به کار بردن این کلمه نمی ترسم به خاطر همین است که سپر را انداختم و خودم را تسلیمش کردم. جنگیدن برایم سخت شده بود. چند روز پیش با خودم فکر می کردم که این تسلیم شدن باعث می شود که من به این وضعیت عادت کنم و عادت به چنین چیزی بیشتر از قبل مرا منفعل می کند. نمی دانم تا کی می خواهم به این وا نهادگی ادامه بدهم اما این را می دانم که نمی خواهم تا مدت زیادی در این حالت بمانم. در حال حاضر اما اوست که می تازد. 

بعد از این افکار، دیشب نوشتم که احساس می کنم دریچه های خلاقیتم بسته شده اند. احساس می کنم در خودم خفه شده ام. من مسدود شده ام. چون نمی توانم خودم را ابراز کنم. من هنرمند نیستم اما به عنوان کسی که زندگی اش به هنر گره خورده است یک چیز را به خوبی می دانم؛ اینکه هیچ چیز آزار دهنده تر و ناامید کننده تر از این نیست که هنرمندی قادر به آفرینش هنری نباشد، نتواند احساسات و افکارش را ابراز کند و در مسیر رشد و خلق اثر هنری با مانع رو به رو باشد. احساس می کنم تمام راه های پیش رویم مسدود است. ایده ای برای ادامه ی زندگی ندارم. این من رویا باف حالا با مانع روبه رو شده است. 

گفتم احساس می کنم در خودم خفه شده ام. بله درست است! شاید شخصیت منزوی و درونگرا مرا به اینجا کشانده است. گاهی تاثیری که پدرم بر شخصیت من گذاشته است را دلیل تمام اینها می دانم و همچنین من محافظه کار و محتاط را هم نباید فراموش کنم. ترس از خطر کردن و سپس در خود فرو رفتن. حالا من ته چاهم. یکی  از دلایل انزواطلبی ام این است که ارتباط با آدم ها برایم دشوار است. احساس می کنم در روابطم با آدم ها دچار اشتباه می شوم؛ وقتی این اتفاق می افتد ناخودآگاه از همه فاصله می گیرم و سرکوب گر درونم مدام سرزنشم می کنم. 

اما آرزوی می کنم آزاد باشم از قید همه ی این تعلقات. از قید خودم که مرا در من زندانی کرده است. دلم می خواهد خودم را فریاد بکشم. احساس کسی را دارم که دهانش را بسته اند و او مدام تقلا می کند حرف بزند. می دانم که این روزها بالاخره تمام می شوند و من خودم را پیدا خواهم کرد. برای آزادی تلاش می کنم و همینجا در موردش می نویسم. 

وقتی صبح از خواب بیدار می شوی و  تمام  دلهره ها و فکر هایی که چند ساعت فراموشت شده بود به مغزت هجوم می آورند مانند این است که برای مدت کوتاهی حافظه ات را از دست داده باشی و بعد همه چیز را کم کم به یاد بیاوری همه چیزهایی که  ذره ذره روحت را خورده اند. امروز یکی از همین روزها بود. و به یاد آوردم که تمام روزهای سال پیش همین طور گذشت.

پدرم  همیشه موقع رانندگی رادیو گوش می کند زیاد اهل موسیقی نیست . یادم می آید که وقتی بچه بودم پدرم یک نوار کاست سبز رنگ داشت از موسیقی خراسان، دوتار نوازی تربت جام و بعد ها چند کاست از افتخاری و بعدترها یک کاست از شهرام ناظری که موقع رانندگی به آن ها گوش می کرد ولی چند سالی ست که فقط رادیو را روشن می کند. من زیاد میانه ی خوبی با رادیو ندارم مخصوصا وقتی اخبار پخش می شود ولی از نیمه خالی لیوان که بگذریم باید بگویم که بعضی وقت ها هم هست که گوینده ی رادیو با آن صدای گرم و دوست داشتننی شعری یا متنی را می خواند که  به دلت می نشیند . امشب ناخودآگاه به یاد یکی از همین شعر ها افتادم. شب جمعه بود و در راه برگشت از مهمانی پدرم طبق معمول رادیو را روشن کرد. رادیو پیام شعری را با صدای محمد صالح علاء پخش میکرد.  با پسران دلم قصه ی یوسف بگو .

این روزها در گیر درس و دانشگاه و کارگاهم ولی بیشتر از هرچیز درگیر خودم و ترس هایم هستم انگار همه چیز درهم استذهنم ، زندگی ام . و تمام روزهایم وارونه است  دلم میخواست از این روزها بیشتر لذت میبردم ولی نمی توانم ! انگار چیزی گم شده است 

همیشه جاهایی از خانه هست که دلنشین تر است که به قول سهراب برای فکر ابعاد ساده ای دارد همیشه جاهایی هست که فقط مخصوص توست انگار معمار از اول که می خواست خانه را بسازد فکر همه چیز راکرده بوده و پیش خودش گفته بود این گوشه ی دلنشین کنار پنجره باشد برای دخترکی خیال باف که اتفاقا با تنهایی اش خوب کنار می آید و دوست دارد بعضی وقت ها برای فرار از هجوم انواع فکر ها و شلوغی ها و نا خوشی ها به این گوشه ی دنج پناه آورد. من که می دانم معمار این خانه هرگز به هیچکدام از این چیزها فکر نکرده ولی با این حال تنها قسمت دوست داشتنی خانه ای که دوستش نداشتم همان کنج اتاق کنار پنجره بود جایی که لحظه های غم و شادی و گریه و خنده و خیال بافی ها و آرزو ها و حسرت هایم را در آن گذراندم اینجا برایم حکم پناه گاه را دارد یک جور پناهگاه امن و آرامش بخش .